Rakstur og klipping

Það má segja að hárskurður og hárgreiðsla hafi fylgt mannkyninu frá upphafi.

Í samfélögum manna hefur alltaf verið lögð  áhersla á hár. Hvað konur snertir hefur þetta verið samkeppni um, að hafa hárið náttúrulegt eða yfirmáta listrænt og gervilegt. Hjá karlmönnum hefur þetta aftur á móti verið spurning um sítt eða stutt hár, ef stutt, þá hversu stutt, skegg eða ekki skegg. Þetta hefur endurtekið sig aftur og aftur í sögunni og oft valdið deilum. Sumir halda að tíska sé eitthvað sem komið hafi upp á okkar tímum, en, tíska og tísku sveiflur hafa alltaf verið til . Hár hefur  verið talið mikilvægt sérstaklega hvað varðar trúarbrögð og hjátrú. Fyrir botni Miðjarðar hafsins eru til skráðar heimildir um kjaftasögur á rakarastofum frá því um 1800 f.k..

            Eitt af skyldum rakara á þeim tímum var að fjarlægja öll hár sf líkamanum.  Einnig klipptu þeir neglur. Allt hafði þetta sinn tilgang vegna trúarbragða þess tíma. Rakarar á þessum tíma nutu virðingar  og voru taldir það mikilvægir að þeir vöru skráðir í stjórnkerfi konungs ásamt þeim sem sáu um sölu , lögfræði og skatt­heimtur. Þá eru til heimildir um að þeim hafi verið falið rannsóknarstörf vegna þjófnaðar. Segir í skjölum að “ Tveir rakarar hafi verið skipaðir til að rannsaka þjófnað á fimm uxum”.  Á þessum tíma er ekki um að ræða skiptingu í rakara og hár­greiðslu.

            Rakarar urðu almennir í Grikk­landi um 500 f.K og í Róm um 296 f.k. Hjá þessum þjóðum var hár og skegg tákn um karl­mennsku og hreysti og allt að því heilagt. Hjá Gyðingum var skegg tákn um karl­mennsku og að klippa annars manns skegg þótti ofbeldis­verk.

Í dag er rakarinn ekki síður mikilvægur en í upphafi mannkynsögunnar. Því miður fer þeim fækkandi sem vilja kalla sig rakara en samt er nokkrar gamaldags rakarastofur til á landinu, þar sem gömul gildi rakarans eru í hávegum höfð.

Klipping, rakstur  og snyrtimennska er nauðsynlegur þáttur í því að menn haldi í sjálfsvirðingu sína og ímynd